Ίσως να είναι το ξημέρωμα

επαναλαμβάνω την μελωδία που με φέρνει δίπλα σου
νιώθω την ιστορία μου να ράβει κομματάκια που λείπουν σε λάθος σημεία
με αποτέλεσμα τα μπαλώματα να είναι εμφανή
η γλώσσα μου έχει εκλογικεύσει την αίσθηση του τυχαίου μου
και η κίνησή μου δηλώνει μία χρονική διάρκεια.

Μα εγώ δεν πιστεύω στον χρόνο (σκέφτομαι)
Παραμένω ξυπόλητη με ένα πιρούνι στο στέρνο μου να περιμένω την αθεράπευτα ανιαρή θαλπωρή.
Στις μύτες ξανά προσπαθώ να φτάσω το πάνω πάνω ράφι
και να νιώσω κι εγώ σαν εσένα

Μα σαν γδούπος ακούγεται η προσπάθειά μου
καθώς τρέφομαι ακόμη από το κατακίτρινο ρίγος που ξεδιπλώνει κάθε ενα ξημέρωμα

Η ιστορία μου συνεχίζεται σε εκείνες τις απέραντες οάσεις που έκαψα μαζί σου
όταν παίξαμε κρυφτό σε μια παιδική χαρά
Για έναν έρωτα
Για ένα πρόσωπο
Για μία χρονική στιγμή

Μα εγω δεν πιστεύω στον χρόνο!

Και τωρα είμαι η ίδια που ήμουν εκεί
με πολλά ακόμη ξημερώματα στα μάτια μου
τόσα πολλά που δεν χώρεσαν και με έκαναν να ψηλώσω, να δέσω, να σφίξει το στήθος μου
από τα μάτια μου να ξεπροβάλλει κάθε επιθυμία μου ηχηρή

Και ακόμα και εδώ
Ποθώ φυλακισμένα ονειρα
κι έχω ένα φωτεινό αγκάθι επάνω στο μάγουλό μου
να με γρατζουνάει κάθε πρωί
να αμφιταλαντεύεται στο μαξιλάρι τις νύχτες

δεν κάνει κακό στους άλλους
σε μένα κάνει.